„I weekend z „16” - FILMOWY KALEJDOSKOP
23.11. sobota
16:00 ŚWITEŹ oraz ŚWIATŁA
WIELKIEGO MIASTA
18:00
POLOWANIE
24.11. niedziela
16:00 ŻĄDZA
BANKIERA
18:00 Gwizdek oraz SENADA
ŚWITEŹ Dania/Francja/Kanada/Polska/Szwajcaria
2010 reżyseria: Kamil POLAK (21’)
"Świteź" jest adaptacją romantycznej
ballady Adama Mickiewicza pod tym samym tytułem, 20-minutowym filmem
animowanym, wykonanym w technice animacji komputerowej 3D i klasycznej w
oparciu o tradycyjną technikę malarstwa olejnego. Opowiada historię
tajemniczego jeziora, na dnie którego leży zaklęte średniowieczne miasto. Akcja
filmu rozgrywa się w dwóch planach czasowych - w epoce współczesnej
Mickiewiczowi i w średniowieczu, kiedy według legendy, miasto Świteź zostało
zatopione. Jest to apokaliptyczna opowieść o zniszczeniu, cudach, odwiecznej
walce dobra ze złem, wierze i nadziei. Film przenosi elementy malarstwa
olejnego i temperowego w trójwymiarową przestrzeń, łącząc środki wyrazu
klasycznej animacji z efektami i animacją komputerową. Wyjątkową estetykę zdjęć
osiągnięto dzięki najnowszym technologiom przy użyciu „efektu smugi pędzla”. Dramaturgia, rytm ujęć w Świtezi podporządkowują się
muzyce na orkiestrę symfoniczną i chór, skomponowanej specjalnie na potrzeby
filmu przez Irinę Bogdanovich. Świteź jest nowoczesnym połączeniem literatury,
malarstwa, muzyki i animacji.
ŚWIATŁA
WIELKIEGO MIASTA USA 1931 (premiera:
21.06.2013) reżyseria: Charles CHAPLIN, obsada: Charles Chaplin, Virginia Cherrill,
Florence Lee, Harry Myers (87’)
Charlie wciela się w postać Trampa, który pomimo
braku pieniędzy ma wielkie i ofiarne serce. Pewnego dnia spotyka na ulicy
niewidomą kwiaciarkę i poruszony jej
urodą, kupuje od niej kwiat. Dziewczyna (Virginia Cherrill) myśli, że jest on
bogaczem a włóczęga boi się wyprowadzić ją z błędu. Paradoksalnie tego samego
wieczoru bohater Chaplina ratuje przed utonięciem pijanego milionera i dostaję
od niego nagrodę. Może więc przynajmniej przez jakiś czas być wymarzonym
opiekunem swojej ukochanej. Niestety, pieniądze się kończą, milioner po
wytrzeźwieniu przepędza biedaka, a kwiaciarce grozi wyrzucenie z domu i przez
brak środków na operację – dożywotnia ślepota... Zakochany Tramp zrobi jednak
wszystko, by odmienić los dziewczyny.
Ten piękny, niemy film, mimo ponad osiemdziesięciu
lat od premiery, wyraźnie mówi: mając pieniądze - można być nikim, a można nie
mieć nic i sercem zdobyć wszystko. To także wspaniała komedia, pełna
niezapomnianych postaci, rozbrajających pomyłek i gagów.
POLOWANIE Dania 2012 reżyseria: Thomas Vinterberg obsada:
Mads Mikkelsen, Thomas Bo Larsen, Annika Widdercop
Nagrodzony w trzech różnych kategoriach na MFF w Cannes w 2012
roku
Scenariusz „Polowania” powstał w oparciu o
wydarzenia prawdziwe, choć jest swoistą kompilacją wielu podobnych. Reżyser
Thomas Vinterberg podejmuje się precyzyjnej, dogłębnej, trafnej analizy
działania kolektywnego mechanizmu obronnego, polegającego na wykluczeniu i
odizolowaniu jednostki zagrażającej zbiorowości, narastaniu zbiorowej psychozy
i nakręcania spirali niepotwierdzonych oskarżeń.
Thomas Vinterberg jest dojrzałym twórcą, który nie
boi się ze światem stanąć twarzą w twarz. Subiektywizacja przedstawionych
zdarzeń maksymalizuje siłę przekazu. Podobnie jak w kontrowersyjnym
"Festen" - duński reżyser /współtwórca słynnego filmowego manifestu
Dogma 95/ penetruje mechanizm zachowań zamkniętej wspólnoty.
…Niespodziewane zdarzenia wywracają do góry nogami
świat nauczyciela przedszkola. Lukas, oddany pracy i lubiany przez swoich
podopiecznych, próbuje po rozstaniu z żoną ze wszystkich sił być dobrym ojcem
dla nastoletniego syna. Wszystkie jego problemy osobiste schodzą jednak na
drugi plan, gdy zostaje oskarżony o pedofilię.
Lukas musi stanąć oko w oko z ostracyzmem lokalnej
społeczności, która natychmiast wydaje na niego wyrok skazujący.
ŻĄDZA BANKIERA Francja 2012,
reżyseria: Costa-Gavras, obsada: Gad Elmaleh, Gabriel
Byrne (114’)
Film został oparty na głośnej powieści Stephane’a
Osmonta "Le Capital". Oryginalny tytuł nowego filmu Costy-Gavrasa „Le
Capital” ma bezosobowy i nieco abstrakcyjny charakter, polski dystrybutor
zmienił go na bardziej komercyjny.
Nie skrywający nigdy swych lewicowych poglądów i
moralistycznych zapędów, twórca „Zaginionego”, „Stanu oblężenia” czy „Z” tym
razem rozprawia się na ekranie z wielkim kapitałem właśnie. Przedstawia go jako
zgubny cel chciwych dążeń bezwzględnych jednostek i zorganizowanych grup
przestępczych, jako otaczany swoistym kultem przedmiot współczesnego
bałwochwalstwa, sprężynę nieetycznych działań i źródło rozległej deprawacji.
Zarazem też jako istotną przyczynę społecznego zła: rażących nierówności i
wielu ludzkich nieszczęść, paradoksalnie również biedy i bezrobocia. A
pośrednio nawet – jako głównego sprawcę globalnego kryzysu ekonomicznego
dzisiejszej doby.
Realizacja obrazu imponuje rozmachem i mnóstwem
wizualnych atrakcji. W sposobie narracji zwraca uwagę częste wykorzystywanie
nowoczesnych środków komunikacji medialnej..
Próba zobrazowania dyktatu pieniądza, wiążących się
z tym finansowych malwersacji, podwójnej moralności (momentami niczym w
mafijnej strukturze) to najmocniejszy punkt "Żądzy bankiera". Obraz
Costy-Gavrasa to dojmujący, momentami śmieszny, ale przede wszystkim niestety
straszny portret naszych czasów.
Gwizdek reżyseria: Grzegorz Zariczny, Polska 2012 (16’)
Nagrody: 2013 r. – MFF w Sundance: Nagroda Grand Jury dla
Najlepszego Filmu Krótkometrażowego; 2012 r. - 12. MFF T-Mobile Nowe
Horyzonty: Najlepszy Polski Dokument;
Koszaliński Festiwal Debiutów Filmowych – Młodzi i Film”: Najlepszy
Dokument Festiwal Filmów Dokumentalnych
"Okiem Młodych" - Grand Prix
Opowieść o młodym chłopaku, który postanawia zostać
sędzią piłkarskim. Nie jest to jednak łatwe. Rzeczywistość rozgrywek
piłkarskich na najniższym szczeblu, od którego zaczyna się sędziowanie, okazuje
się bardzo brutalna. Bycie dobrym sędzią, kierującym się zasadami gry w piłkę,
nie sprawdza się. Trzeba być równie bezwzględnym co piłkarze, kibice,
działacze. Bohater w którymś momencie będzie musiał podjąć decyzję czy pozostać
przy swoich ideałach, czy zmienić swoją hierarchię wartości i dostosować się do
panujących reguł gry w piłkę nożną. Zarówno tych boiskowych jak i poza.
Senada Bośnia
Hercegowina/Francja/Słowenia/Włochy reżyseria: Danis Tanović, obsada:
Senada Alimanovič, Nazif Mujič, Sandra Mujič, Šemsa Mujič (75’)
Nagrody: 2013 – MFF w Berlinie: Nagroda: Jury Grand Prix: Srebrny Niedźwiedź: Danis Tanovič;
Srebrny Niedźwiedź dla Najlepszego Aktora: Nazif Mujič; Nagroda Jury
Ekumenicznego: Danis Tanovič
Film Tanovicia jest wyrazem jego wściekłości na to,
w jaki sposób sytuacja jego kraju wpływa na przeciętnego człowieka. Naturalizm
opowieści sprawia, że możemy niemal dotknąć tego, co widzimy na ekranie. Jego
opowieść nie jest jednak społecznie zaangażowana, bliższy jest mu humanitaryzm,
pokazanie, jak wiele człowiek jest w stanie zrobić dla swojej rodziny. Sprawna
reżyseria sprawiła, że ta uniwersalna historia jest na wskroś prawdziwa, każdy
z widzów mógłby być przecież Nazifem.
Tanović w swoim filmie eksploruje osiągnięcia tzw.
Jugosławiańskiej Czarnej Fali, w ramach której filmy tworzyli Želimir Žilnik,
Dušan Makavejev i Živojin Pavlović – ich dzieła zdobywały nagrody na festiwalu
w Berlinie. „Senada”, podobnie jak tamte filmy, używa pewnych środków do
ukazania palących problemów społecznych. Tanović nie jest jedynie naśladowcą
dawnych mistrzów, on po prostu ze świadomością do nich nawiązuje.
„Senada” to najlepszy z dotychczasowych filmów
Tanovića – pozostawia on w cieniu zarówno nagrodzoną Oscarem „Ziemię niczyją”,
jak i „Piekło”, nakręcone na podstawie scenariusza Kieślowskiego i Piesiewicza.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz