Kino ABC godz. 15:30 KOMUNIA reż. Anna Zamecka
DKF 16 godz. 17:30 TO TYLKO KONIEC ŚWIATA reż. Xavier Dolan
KOMUNIA Polska 2016 reż. Anna Zamecka (73’) dokument
Ten film stawia widza
w sytuacji rozdarcia. Wchodzimy w sam środek czyjegoś życia, znajdujemy się tak
blisko bohaterów, jakbyśmy byli domownikami, a kamera – członkiem rodziny. Ale
zarazem jesteśmy daleko i głęboko odczuwamy własną bezradność. Tadeusz
Sobolewski
Kiedy
dorośli bawią się w dom, wtedy to dzieci muszą szybko dorosnąć. 14-letnia Ola
nie tylko opiekuje się niewydolnym ojcem, autystycznym bratem i mieszkającą
osobno matką; ale przede wszystkim stara się złożyć rodzinę w całość. Żyje
nadzieją, że uda się jej na powrót ściągnąć matkę do domu. Pretekstem do
spotkania z nią jest komunia święta 13-letniego Nikodema i Ola bierze na siebie
całą odpowiedzialność za przygotowanie idealnej rodzinnej uroczystości. Sam
Nikodem obserwuje zmagania bliskich ze swojej własnej, niezwykłej perspektywy.
„Komunia” odkrywa
piękno w odrzuconych, siłę w najsłabszych, potrzebę zmiany tam, gdzie nic na
nią nie rokuje. To przyspieszona lekcja dojrzewania, która uczy, że żadne
porażki nie są ostateczne. Szczególnie tam, gdzie idzie o miłość.
(polishdocs.pl)
To tylko koniec świata reż. Xavier DOLAN, Francja/Kanada 2016 obsada: Gaspard Ulliel, Nathalie Baye, Léa Seydoux, Vincent Cassel, Marion
Cotillard (97’)
Grand
Prix i Nagroda Jury Ekumenicznego na MFF w Cannes’2016
Po
12 latach nieobecności uznany pisarz Louis wraca do domu. Ma zamiar powiadomić
rodzinę, że umiera. Powitanie odbiega jednak od jego wyobrażenia. Jego matka,
młodsza siostra i szczególnie starszy brat są zbyt zajęci sobą i swoimi
sprawami, by przejąć się Louisem. Wygląda na to, że odbierają powrót syna
marnotrawnego jako jego sposób na pochwalenie się sukcesami. Każdy znajduje
powód, by go oskarżyć o coś, co zrobił kiedyś. Mimo prób Louisa do pojednania,
czas mija na kolejnych falach sporów i oskarżeń.
PRASA O FILMIE:
Taki rozkrzyczany
teatr rodzinny, w całej jego zmienności i dwuznaczności, zarazem zniewalający i
odpychający, można było oglądać w dawnych filmach John Cassavetesa (Kobieta pod
presją), później u Mike'a Leigh (Sekrety i kłamstwa). Xavier Dolan dorównuje
tamtym mistrzom. Odnajduje tu swój życiowy temat, który rozwijał już w filmach
Zabiłem moją matkę i Mama. Rodzinne hate-love. Odpychanie-przyciąganie.
Miejsce, które się kocha, i które zawsze rozczarowuje. Gdzie nikt nikogo nie
słucha. Tadeusz
Sobolewski, Gazeta Wyborcza
Kolejny, konsekwentny
krok artysty, który powoli próbuje oderwać się od własnych wspomnień i zaczyna
wnikliwie przyglądać się innym. A jednocześnie nie traci autorskiego
charakteru. Barbara Hollender, Rzeczpospolita
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz